de dichter
soms legt de dichter
zijn frêle woorden
aandachtig en voorzichtig
op een apothekers weegschaaltje
zodat hij ze heel precies
kan wikken en wegen
ze in evenwicht brengen
soms neemt zijn verbeelding het voortouw
die de 26 ABC letters
schikt en herschikt
ze mixt en uitschenkt
het verzinnen
van poëtische zinnen
maar soms gooit de dichter
zijn hele vocabularium
op de wilde zee van zijn emoties
zodat alle letters en woorden
kriskras opstomen
naar de meest vreemde oorden
uit zijn tomeloze dromen
hoe dan ook
op het blanco strand
van zijn wit blad
spoelt altijd een nieuw gedicht aan
ah! die natuur
die wispelturige gebuur
ze schenkt ons hier vaak een nat uur
een uur puur natuur
soms is dat uur
van heel korte duur
maar soms blijkt het een eindeloos uur
eentje vol onvoorspelbaar avontuur
een spervuur
van wind en water
een hels geklater
een waterval hemelwater
een kletterende regen
maar welk een zegen
zo’n striemende regen
ons grondwater
van later
afgeknotte liefde
( aan alle koppels getroffen door dementie, alzheimer, e.d. )
hij zei
“ wel
ik kan er nu echt
met de beste wil van de wereld
heel even
niet opkomen
wacht effe
een momentje
het ligt zowaar
al te spartelen
op het uiterste tipje van mijn tong
het komt zo
zo meteen
wel naar buiten “
ze kuste hem
en proefde zijn nog onuitgesproken woorden
ze zei
“ ik hou van jou “
inderdaad
zei hij
“ da’s wat ik zeggen wou “
winterwas
het was koud
berekoud
op de hoek van de straat
vroeg een wasbeer mij
“ de Dashstraat aub ? “
gelukkig kon ik meteen helpen
“ loop rechtdoor de Ariellaan uit
sla dan rechts af naar de Dreftsesteenweg
de tweede links = de Dashstraat
een witter dan wit straat “
wat was die wasbeer blij
en mijn neus was er zeker van
deze wasbeer was toe aan een wasbeurt !
LA CALA
te zeebrugge
aten we in restaurant zeezicht
hemelse zeebaars “op zijn vel”
pronkend op een bedje van bijtgare zeekraal
van zoveel zee
verlieten we zeeziek de tafel
(*) gezien de titel (surrealisme) heeft dit uiteraard niets te maken met een eventueel restaurant zeezicht te zeebrugge !
surrealistisch
( met dank aan Bart Plouvier )
blauwe lucht
rondom een uitbundige zon
zwemmen enkele grijze wolken
hier beneden
drukken hun schaduwen
donkere plassen
op het zonnebadende beton
van de Zomergemse steenweg
voorbijrijdende auto’s
doen het water hoog opspatten
oe oe
af en toe
ben ik het moe
kom ik niet meer aan schrijven toe
geen wie of wat geen hoe
mijn pen, doodmoe
van al mijn gedoe
hapt niet meer toe
schrijft nog enkel boe !
geef nu toe
wat wil je dan dat ik doe ?
juist ! boeken toe !
het golfinarium
in de golf van La Cala
rolt golf
na golf
na golf over het strand
uit de rode Golf GTI cabrio
stapt een meisje met lang en golvend haar
de golfstick in haar rechterhand fonkelt in de zon
vanaf de tee slaat ze golf
na golf
na golf
feilloos de zee in
el mar [ #2 ]
( mayo 13, 2013 )
de zee in La Cala de Finestrat
ze heeft zo van die dagen
dan danst ze
wulps en onweerstaanbaar
op en neer
en van links naar rechts
en omgekeerd
dan gooit ze
rolderdebolder
haar meeslepende golven
tegen de ruige rotsen
en over het zachte zand
dan spreidt ze
haar ziltige geurengamma
haar verleidelijke feromonen
mateloos uit over de ganse baai
en dan
op het moment
dat je finaal voor haar bezwijkt
trekt ze zich terug
¡ adiós amigo!
¡ hasta mañana !
Onzekerheid
e h
o z k r e d
n e i
neem nu een vogel
zo’n doodgewone vogel
è geen hoogvlieger
è geen geluksvogel
è geen hoofdvogel
è geen paradijsvogel
gewoonweg een doorsnee vogel
waar vindt hij nog zekerheid ?
een rustige stek
het spek voor zijn bek
de nodige stabiliteit
tak 21 ?
tak 23 ?
tak 26 ?
om zot te worden !
als de noot het hoogst is
die amper zeven noten
proberen me telkens opnieuw te kloten
want het moet precies en snel
ook al is het letterlijk een spel
ik denk “ ach
het is maar bach “
en de piano kende weliswaar betere tijden
maar toch, mijn vingers glijden
do re mi fa sol
mijn hele ik slaat op hol
ik lach
jawel, da’s wat bach
vermag